Not just a Love Story

It has been 5 years since i joined army and all i have to do is to wait for two more days. Yes, I am going back to my place. I am going to see her. I want to see her to show how much i love her, to say how much i had missed her badly all these days. She will be desperately waiting for my arrival. I know she loves me more than i do.
I can feel her sleepless nights in those letters she sent. I have never succeeded in making a call to her from borders. And letters are always reliable. Whenever i feel missing her, i will take those bunches of letters she sent and start reading those. Those words will always look new and fresh to me even if i read that for umpteenth time. I never know she is such a good writer. Each and every word is written with loads of love. I must be the luckiest person to have her. I still have no idea how i passed these days without her and my counting process is going to end in two more days.

It is 3 am and i didn’t feel sleepy. How can i ..? I looked around, everything was packed and i am ready to leave.
I took my jerkin and came out of the camp. It was very difficult to survive in the freezing cold all these days. But it looked different now. I am enjoying the -12'C. Love can do magic. Yes.. It is doing. I am excited. I started to walk and the road was completely iced. I walked with those days we cherished together. Those happy moments wetted my eyes.
I Cried..I Cried….
I don’t know how long. But i decided. I will never let her go away from my life. I started back to camp and this night will be remembered for the rest of my life.

"Areey.. bhai.. Wake Up.. It is already 5".
My friend waked me up. I still found those letters in my hand. I kept it back in my bag. I somehow managed to get ready by 5:30 and i have to be at Parade walk by 6. I took my name badge which reads
"Captain .Arjun Dharma"
I always feel something adds to my pride when i wear my badge. This is what i wanted to be.

Foot Sounds echoed in the sky. The blood freezing air seems to have no effect on us. May be it is because of our suit with the national emblem. No one forced us to suffer this pain but our passion let us here. Parade is over and memories encircled me. I can’t resist thinking about those moments when i will meet her. A sudden disturbance.
Walkie - Talkie alarmed...
"Captain Arjun Dharma"
"Speaking..."
"Viswanath from Head Quarters. There was a severe snow slide in Rudra. Be there with your team for the rescue operation"
"YES SIR"

Call ended. I don’t have any time to react. I called my team and we flew to Rudra, a remote village from our camp. I have no option other than this. I didn’t even inform my love that i won’t be able to meet her. I know she could not be able to accept this. She has been waiting all these years. How can i be a violent murderer of all her dreams? I don’t have any answers with me.

It looked like the snow peaked mountains were crying for her.
It is 8 am now and we are still on the way to the village. Sun started to show its presence. My dreams were vanished and i am blank now. I am able to pass all these long years but these moments are very painful. Finally we reached Rudra by 8:30. The situation looked worse and my chances are very thin. It will take 10 more days to retain normal life here. We camped in Rudra.
Next day - 7 am.
She will be waiting at the door steps for my arrival. She would not have slept last night and dreamt of the next day. She will be wearing the green saree i had presented for her last birthday. Everything is going to be in vain. I pitied myself. Days and nights passed. Finally we returned back to the camp.
I am welcomed with a surprise. Yes. I am leaving to my home town. I didn’t even waste a single moment. I ran and i took all my things which were already packed.
Trucks .. Busses .. Trains.. Cabs.. I have been travelling through all these. I am so excited that my dream comes real. Weather.. Hunger.. Crowd... Nothing bothered me. I moved and finally i am standing just before my home.
I Called..
AMMAA....
She came. Yes My Love. My Mom.
The moment her eyes met me, it was flooded. She didn’t utter a word. We looked at each other. I am no exception ... I cried. She hugged me and wiped my tears.
How are you my son..?

Sorry Ma... I replied.
I don’t have words to speak.
Nothing in the world is worse than missing your dearests.

தனிமையின் துணைவன்

இதுவரை இல்லை
எனக்கொருத்தி

காதலெல்லாம் எனக்கு
காகிதத்தில் தான்
அவளைக் காணும் வரையில்

எங்கிருந்து வந்தாள்
எனையென்ன செய்தாள்

காதலுக்கு கண்ணில்லை
செவியுண்டு
செல் போனில் காதலித்தோம்

இரவென்றால் இத்தனை
இனிமையா..?
நீ பேசும் வார்த்தைகள்
பகலெல்லாம் எதிரொலியாய்

உன் குரல் இனிமையில்
இமைக்கின்றதோ நட்சத்திரங்கள்
மேகங்கள் தாங்கிவரும்
உன் நினைவுகள்

காதலியை காணவொரு
வரம் வாய்க்கலயோ
காத்திருந்தேன் கானல் நிலமாய்

கண்டுவிட்டேன் கன்னியவளை

அழகுக்கு அகராதி அவளோ..?

பூத்துக் குலுங்கும் மலர்களெல்லாம்
ஏங்குமுன் புன்னகைக்கு

நீ கொஞ்சும் வார்த்தையெல்லாம்
வீசுகிறது
மாலைத் தென்றலாய்

எத்தனை நான்
இழந்துவிட்டேன்
இத்தனை நாள்
உன்னை விட்டுவிட்டு

கடவுள் ஏன் கைவிட்டுவிட்டான்
உன்னை நான்
கரம்பிடிக்கும் நாளில்

உன்மேல் அவனுக்கு
அவ்வளவு பிரியமோ
ஏன் எடுத்துக்கொண்டான்
என்னிடமிருந்து..?

நீ மறைந்தாய்
நான் பிழைத்தேன்
அதனால்
நான் இறந்தேன் நித்தமும்

இரவெல்லாம் நரகமாய்
உன் நினைவுகள்
சுமந்த மேகங்கள்
சோகங்களாய்



அழுவதற்குத்தான் இன்று
இரவுகள்
நினைவுகள் தாங்கிய
நடைபிணமாய் நான்

உன்னைத் தொலைத்து
நம் காதலை நினைத்து
என்றும்
தனிமைக்கே துணையானேன்

அன்புள்ள மகனுக்கு அம்மா எழுதிக் கொள்வது

தங்கம் என்ன வைரம் என்ன
எது வேணும் எனக்கு
செல்லமே நீயிருக்க

எத்தனை ஆயிரம்
தவம் கண்டேன்
பிள்ளையாய் உன்னை நான்
பெத்தெடுக்க

பிஞ்சுக் கையில்
பக்குவமாய் நகம் கடித்து
பஞ்சு மேனி மடியில் வைத்து
நான் வளர்த்தேன்

சொர்க்கமெது பார்த்ததில்லை
கேட்டிருக்கிறேன்
அரை குறை மழலையில்
அம்மாவென நீ அழைக்க

தத்தித் தத்தி நீ நடக்க
தவறி எங்கும் விழுந்துவிட்டால்
தாங்காதிந்த தாயின் நெஞ்சம்

காலம் பல கடந்தாலென்ன
என்றும் குழந்தை தான்
நீ எனக்கு

வேலையென வீடுவிட்டு
தேசம் தாண்டி எங்கு
நீ சென்றாலும்
என்றும் உன்னை எண்ணி
ஏங்கும்
நெஞ்சமொன்னு இங்கிருக்கு.

நீதி

அவள் சிரிப்பிற்கு வாங்கிக் கொடுங்கள்
சிறைத் தண்டனை..!
மெல்ல மெல்ல என்னைக்
கொல்கிறது.

தப்புத் தாளம்

பூமியாய் நீ சுடுவதால்
வானமாய் நான் அழுகிறேன்
என் கண்ணீரில் நீ குளிர்வாய் என்றால்
என்றும் அழுவேன் அடை மழையாய்

♥ ♥ ♥      ♥ ♥ ♥      ♥ ♥ ♥     ♥ ♥ ♥    ♥ ♥ ♥    ♥ ♥ ♥

என் காதலும்
உன் நிழல் போலத்தான்
என்றும் உன்னைத் தொடரும்
உனக்குத் தெரியாமல்

♥ ♥ ♥      ♥ ♥ ♥      ♥ ♥ ♥     ♥ ♥ ♥    ♥ ♥ ♥    ♥ ♥ ♥

அழுது அழுது பாலைவனமாகி விட்டது என் நெஞ்சம்
கானல் நீராய் அதில் உன் நினைவுகள் மட்டும்

♥ ♥ ♥      ♥ ♥ ♥      ♥ ♥ ♥     ♥ ♥ ♥    ♥ ♥ ♥    ♥ ♥ ♥

என் கண்ணீரும் உன்னைத் தான் காதலிக்கிறதோ..?
நீ என்னைப் பிரிந்தால் அது கண்ணை விட்டு
உன்னைத் தொடர்கிறது...!
அதற்கும் காதல் தோல்வி தான்... என்னைப் போல்
உன்னைச் சேராமல் மண்ணில் மறைகிறது.

♥ ♥ ♥      ♥ ♥ ♥      ♥ ♥ ♥     ♥ ♥ ♥    ♥ ♥ ♥    ♥ ♥ ♥

சொந்தக் கதை இது சோகக் கதை

எவன்டீ உண்ண பெத்தா..... பெத்தா...
கைல கெடச்சா செத்தான்.... செத்தான்....

சிம்பு வின் rap voice அலறியது. Phone ஐ பார்த்தேன். மணி 7. ச்சே..... அதுக்குள்ள விடுஞ்சிருச்சா.... மெல்லமாய் திரும்பிப் படுத்தேன்.

ஏண்டி ஒருவாட்டி சொன்னா உனக்குப் புரியாதா...?

என்ன கனவா.... நமக்கு இப்படி எல்லாம் கணவு வராதே.....

எத்தன தடவ டி சொல்றது.....?

இந்த முறை தூக்கம் தெளிந்துவிட்டது . எட்டிப்பார்த்தேன்.

அவனே தான்...!

Life ல எவ்ளோ பெரிய risk வேனாளும் எடுக்கலாம் . ஆனா love பண்றவன் room mate ஆ மட்டும் இருக்கக் கூடாது.

விடிய விடிய phone ல் சண்டை போட்டு விஜய் காந்த் ரேஞ்சுக்கு அவன் மூஞ்சி வீங்கி இருந்தது.
என்ன மச்சி... Family problem ஆ.... இதுக்குத் தான் என்ன மாதிரி free bird ஆ இருக்கணும் என்றேன்.

"@!###$$ $$$#@%$%$ @&**^&%% @!!@#$#$"

அத்தநயும் அக்மார்க் முத்திரை குத்தப் பட்ட நாராசமான வார்த்தைகள்....
( இவன் என்னத் திட்டுரானா.. இல்ல இதான் சாக்குன்னு அவள திட்டுரானா....)

அன்பார்ந்த விருச்சக ராசி நேயர்களே...!

அட நம்ம ராசி ... ஓடிப்போய் டீவி முன்னால் உட்கார்ந்தேன்

நான் 5 வது படிக்கும்போது வந்த அதே அக்கா தான் சன் டீவியில் இன்னும் ஜோசியம் சொல்லிக்கிட்டு இருந்தாங்க.
" உங்களுக்கு ஏற்ற திசை கிழக்கு. நிறம் ஊதா. ஏற்ற என் 6..."

அதுக்குன்னு நான் கிழக்குச் சீமையிலே படம் பார்த்துட்டா office க்கு போக முடியும். எத்தன வருஷம் ஆனாலும் இவங்க dialogue அ மாத்துர மாதிரி தெரியல....
கோவமாய் கிளம்பினேன்.

அவசர அவசரமாய் குளித்து முடித்த பின் தான் ஞாபகம் வந்தது. இன்று வெள்ளிக்கிழமை.
இதற்காகத்தான் இத்தனை நாளாய்க் காத்திருந்தேன்.

வெள்ளிக்கிழமையில் கிடைக்கும் சந்தோசம் எனக்கு வேலை கிடைத்தபோது போது கூட வந்ததில்லை. வெள்ளிக்கிழமையின் ஆனந்தத்தை ஒரு Software Engineer ஆல் மட்டும் தான் உணர முடியும்.

ஒரு வழியாக கிளம்பி Train ஐ பிடித்தேன்.

எனக்கு ரொம்ப நாளாவே ஒரு ஏக்கம் . Side dish எல்லாம் கொடுத்த ஆண்டவன் எனக்கு Main Dish மட்டும் கொடுக்க மறந்துட்டான். ஆமாங்க... எனக்குன்னு ஒரு Girl friend இல்லை. சரி.. college யாச்சும் ஏதாவதுண்னு கேட்டீங்கன்ணா... 10 ஆவது... 12 ஆவது.... ஏன் LKG UKG வரைக்கும் Reewind
பண்ணினாலும் என் வாழ்க்கை வரண்ட சகார பாலைவனம் தான்...

நான் முழுசா ஏங்கி முடிக்கறத்துக்குள்ள நான் இறங்க வேண்டிய இடம் வந்தது. Bus ஐ பிடித்து office க்கு சென்றேன். என்ன மாதிரி ஆளுங்க எல்லாம் ( அதாங்க ... Singles ) எங்க வேணாலும்
போலாம் ஆனா வெள்ளிக்கிழமை அன்னிக்கு IT Company க்கு மட்டும் போகக் கூடாது.

நம்ம ஊர்ல வெள்ளிக்கிழமைனா பொண்ணுங்க எப்படி இருப்பாங்க...?

சீவக்காயா அரைச்சு தேச்சு குளிச்சு மல்லிகை பூவை வச்சுக்கிட்டு பச்ச அல்லது மஞ்சள் நிற தாவணியில துளசித் தழயோட மாரியாத்தா பாட்டயோ அல்லது காளியாத்தா பாட்டயோ பாடிக்கிட்டு இருப்பாங்க.....

இதே situation , IT company ல எப்படி இருக்கும்னா....

கிழிஞ்சு போன jean ஐ designer jean ன்னு சொல்லி இல்லாத விலைக்கு வாங்கி , அதுக்கு ஜோடியா அரக்கை சட்டை ( அதாங்க... Sleaveless ) யோடு சுத்திக்கிட்டு இருப்பாங்க. இவங்க துணிய தச்சுட்டு போடுறாங்களா... இல்ல போட்டுட்டு தக்கிறாங்களாங்க்கிறது இது வரை கண்டரியப்படாத உண்மை.

நொந்து போய் என் Cubicle குள் சென்றேன்.

திடீரென்று ஒரு குரல்.

" Hi ... I am Niveditta...."

ரொம்ப நாளாய் சும்மா இருந்த பக்கத்து சீட்டுக்கு
புதுசாய் வந்திருக்கும் வட நாட்டு lady.... சரி... கடவுள் எனக்கும் கதவை திறந்து வைத்து விட்டார்.....

என்ன பேசுவது..?

எதாவது ஹிந்தில பேசுவோமா.... நமக்கு ஹிந்தில தெரிஞ்சது....

" அக்லி காடி ப்ளாட்ஃபார்ம் நம்பர் சாத் பர் ராஹானா ஹோத்தி ஹை"

அவசரமாய் யோசித்தக் கொண்டே திரும்பினேன்....

நான் யோசித்த டைமில் ஓவர் டேக் எடுத்துக்கொண்டு எங்கிருந்தோ வந்த முள்ளுத் தாடி நிவேதித்தாவை தள்ளிக்கொண்டு போய் விட்டான்....

ஆண்டவனே நினைத்தாலும் நம்பல எல்லாம் கரையேத்த முடியாது...

நொந்து கொண்டே computer ஓடு குடும்பம் நடத்தத் தொடங்கினேன்....

The Last Day and the Lost Chance

This is an unusual day for me. I have not felt like this ever before. It has been exactly four years I have joined this college and this is the last day. Everybody is preparing hard and this is the final exam .

Some thing is peculiar since last night and I am not bothered about the Exam. I have been trying to concentrate on my book, but all in vain. All I can hear is the murmuring sound outside the Exam hall and some Wierd equations in my Text book.

I cant look into this any more. I closed everything and started looking for her arrival. Yes.. I have been desperately waiting. This is the first time I am having such a feeling for her. I know her from the first year and we were good freinds. We have shared all those happiest moments together.I cant just imagine that today is the end for everything.I am feared of

loosing her... Yes.... that is the moment I realised I love her madly. Oh .. this is absurd.. How can i think like this. She is my best friend.. I am totally confused....

She is coming...with that pink dress. God .. she is looking damn beautiful today. I dont want to hide my feelings anymore.I am going to tell everything to her.. I decided. She came closer and smiled at me. I am frozen. I dont need anything more I Just want to see her smile for the rest of my life. But she was so casual.

" Hi da. I am much feared. I dont remember anything" She told.

She is same as I saw her in the 1st year. She didnt change . She was turning the pages in a hurry.

" what.. have you finished everything. why is your book closed " She asked.

I was quiet.I dont know what to say. I was thinking how am I going to express my feelings.

"Hey.. what happend to you. Why are you looking like this ". This time she is looking at me waiting for my reply.

I told “ Nothing” .

And then the bell rang and everybody went in to the exam hall.

As usual I wrote my registration number 10 times and the Subject code 12 times in the front page. Finally I got the question paper.

They have exactly asked what i had left in the syllabus. This is not unusual and I am used to this in all these four years.I slowly turned and looked at her. She should have finished writing 10 pages by now . She was writing like she is the one who writes Exam for the whole college.

I turned back and looked at my friend. He was looking at a girl as i did. I can see the same reaction in his face as I got.

Suddenly the invigilator looked at me as if I have hacked his salary account. Finally I decided to write something and Still I got 2 more hours.

I wrote what all I know and I have just filled ten pages. For sure this wont be enough to make me pass. And those internals....

My professors used to give me internals based on their total number of family memebers. Now i have no other option.I just copied those 10 pages. Now i reached 20 pages and this is a good number. This is enough i thought.. Even if it is not , i dont mind.

As usual I am the first to get out of the Exam hall. I have been keeping this record for quite a long time. As i stood to return my answer sheet , Examiner told " 45 mins more" and he looked like he dont want to collect my answer sheet. As I was already in a big confusion , I went back to my seat. By that time she has changed her colour pens thrice. When the invigilator told

" 30 mins more " thats the moment... her speed Overtook Ferrari. I have not written that number of pages in my whole semester exam.



These were the words I have been expecting from the invigilator " Those Who finished can return your answer sheets".

Next moment I returned the answer sheet and I started waiting for her outside the Exam hall Starring at her. She finally managed to return the answer sheet and gave a cold smile at me.

I just wanted to say how much I love her. She came to me and asked

" Do you know how to solve that Part-B problem. I think I have done wrong unit conversion"

These words looked alien to me and I asked her

" Can we go to canteen ..?"



We both had a coffee and for the first time I am tounge tied before her. I dont know how to say and I gave her a strange look.



" Then .. We dont Meet after this na...? " She asked.



I nodded my head slowly. What is this.. Why cant i speak..?



"I am going to join by this month end " she continued. Yes. She got job in an MNC and Still i am struggling to clear the Signal Processing paper.

One of our class mates came there , and called us to take group photo. She called me and I told that I will be coming with my friends.

She went and I felt I lost those precious moments i got . I dont know what restricted me .

And finally I decided not to discuss with her about this anymore. Perhaps I dont have guts to do that. Let this be continued as friendship . I smiled for the photo standing behind her.

ஒருதலையென்றாலும் காதல்தான்

மங்கிய மாலைப்பொழுது
வானமெலாம் வண்ணமாய்
தவழ்ந்து வந்த குளிற்காற்று

மஞ்சள் மாலையில் முழுமதியோ..!

பார்வையால் என்னைப் புரட்டிப்போட்டு
புயலாய்ச் சென்றாள்

கண்டதும் காதல் இதுதானோ
என் மனமெல்லாம் மௌனராகம்

மின்னலாய் மறைந்து போனாள்
நினைவுகள் மட்டும்
மீதிவைத்துவிட்டு

எங்கே போனாள் என்னவானாள்
கேள்விகள் மட்டும் தொடர்கதையாய்

பழகிப்போன அதே கல்லூரி
புதுமுகமாய் அவள் அங்கே..!

என்னடா..! என்றிருந்த கல்லூரி
இன்று எழில்புரமாய்

மெல்லமாய் பின்தொடர்ந்தேன்
பின்தொடர்வதே வேலையானேன்

அவள் சின்னஞ்சிறு சிரிப்பால்
செத்துவிடுகிறேன் நானும்

சொல்லத்தான் தெரியவில்லை
என்னுள் இருந்த காதலை

இரவுகளெல்லாம் கனவுகளாய்
கனவுகளெல்லாம் உன் நினைவுகளாய்

உன்னிடம் பேச மட்டும்
வார்த்தை வற்றிப் போகிறதெனக்கு

முடியாது என்ற சொல்லுக்கு அஞ்சி
முடங்கிப்போகிறேன் நானும்

முள்ளாய்க் குத்தும் வார்த்தைகளை விட
மௌனமாய் இருக்கும் நினைவுகள் மேல்

என்றும் உன்னைப் பார்க்கிறேன்
என்றாவது என் காதலை
சொல்லிவிடுவேன் என்று

அரை நொடியில் வந்த காதலை
ஆயிரம் முறை யோசித்தும்
சொல்லத் தெரியவில்லை எனக்கு

புரிந்துகொள் பெண்ணே
ஒருதலையென்றாலும் காதல்தான்

தூரத்து சொந்தம்

8 மணி தாண்டி சூரியன் சுட்டாலும்
மெல்லமாய் முகத்தை மூடிக்கொண்டு
தொடரும் காலைத் தூக்கம்

" இன்னும் என்னடா தூக்கம் ? '
அதட்டியபடி அப்பாவின் குரல்

" தூங்கிட்டு போறான் விடுங்க "
என்றும் ஆதரவாய் அம்மா

காலைகள் தொடங்கும் முதல் மொழி
" காபியா டீயா கண்ணு "
காலங்கள் மாறினாலும்
கனிவு மாறாத அம்மாவின் கேள்வி

நான் விழித்ததை எப்படியோ கண்டுகொண்டு
முகமெல்லாம் புன்னகையாய்
கையில் Coffeeயுடன்

என்னதான் மாயமோ..?
எப்படித்தான் கூடுகிறதோ..?
என் அம்மாவின் Coffee சுவை மட்டும்

குடித்த சுவை மரப்பதற்குள்
மடித்த paperஐ நீட்டி
" படிப்பா " என்கிற அப்பா

மெலிதாய் paperஐ புரட்ட
" சேனாலை மாத்து அண்ணா.. "
என Remote க்கு சண்டை போடும் தம்பி

" அடிச்சுக்காதீங்க சாமி

" என
பேரன்களை பக்குவமாய்
சமாதானம் செய்யும் பாட்டி

இவை அனைத்தும் விட்டுவிட்டு
மைல்கள் தாண்டி
சில சொற்ப ஆயிரங்களுக்காக
கணினியுடன் குடும்பம் நடத்தும் நான்
என் குடும்பதிற்கே ஆனேன்
தூரத்து சொந்தம்.

என்னமோ ஏதோ

            கண் சிமிட்டாமால் கணினியைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ஏனோ தெரியவில்லை. இது எங்கள் முதல் ஊடல். இன்றோடு திருமணமாகி இரண்டு மாதங்கள் ஆகிவிட்டது. Computer ஏ கதி என வாழும் Software Engineer களில் நானும் ஒருவன்.
கை நிரய சம்பளம் கவலை இல்லாத வாழ்க்கை என்றிருந்த என் வாழ்வில் என் பெற்றோரல் எனக்கு கிடைத்த பொக்கிஷம் மஹா. அவளும் ஒரு பெரிய
நிறுவனத்தில் Software Engineer ஆகா வேலை செய்கிறாள். என் வாழ்க்கையில் இவ்வளவு சந்தோசத்தை  பார்த்தது இல்லை. பெற்றோரல் நிச்சயிக்கப்பட்ட திருமணம் என்பதால் எனக்கு ஏகப்பட்ட எதிர்பார்ப்புகள். அவளுக்கும் அப்படித்தான்.
இனி என் வாழ்க்கை முழுவதும் அவளுக்குத்தான் என்று நினைத்தேன்.

ஆனால் நேற்று இரவு அவள் ஏன் என்னிடம் அப்படி ஒரு கேள்வியை கேட்க வேண்டும்.

நீங்க college la  யாரயாச்சும் என தயங்கிக்கொண்டே..... love பண்ணினீங்களா......? என்றாள்.

எனக்கு தூக்கி வாரிப்போட்டது. இவ ஏன் இதையெல்லாம் கேக்குறா..?

நம்ம பழய friend எவனாச்சும் நம்பல பத்தி போட்டுக் கொடுத்துட்டானா...?

எனக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. "இல்லை. நான் உத்தமன் " என்றாள் எவன் நம்பபோகிறான்.

ஆம். எனக்கும் ஒரு Flash back இருந்தது. நானும் ஜணனி என்ற பெண்ணும் கல்லூரி காலங்களில் ஒண்ணு மன்னாகத் திரிந்திருக்கிறோம்.
ஆனால் அவள் college முடிந்த உடன் அவள் அப்பா பார்த்து கட்டிவைத்த வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளையை
 கட்டிக்கொண்டு US ல் செட்டில் ஆகிவிட்டாள்.
ஆனால் நான் இதை எப்படி மஹாவிடம் சொல்வது...? ஒரு வழியாக முழித்துக்கொண்டே இல்லை என தாலையாட்டினேன். அவளும் நம்பிவிட்டாள்.
தப்பித்துவிட்டோம் என நினைத்தேன். ஆனால் அவள் பதில் என்னை தூக்கிவாரிப்போட்டது.

ரமேஷ் என்றாள்.

( " என் பேர் அது இல்ல்லையே.... ! )  பின்பு தான் தெரிந்தது இது அவள் Flash back என்று.

இவளும் ஆ.... ச்சே.........

எவ்வளவு நாளாக.....? என்றேன்.

college final year ல் என்றாள். பின் ஏதோ பிரச்சனயில் பிரிந்துவிட்டோம் என சொல்லும் போதே அவள் கண்ணிலிருந்து தாரை தாரையாய் கண்ணீர்...... எனக்கு  என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை.
அன்று இரவு அதற்கு மேல் நாங்கள் எதுவும் பேசவில்லை.
 காலையில் office வந்தவுடன் அவளிடம் இருந்து வரும் message வரவில்லை. Computer screen ஐ உற்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்....
நேற்று மஹா சொன்னது என் மனதில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.


பின் வேண்டா வெறுப்பாக வேலையை செய்து கொண்டிருந்த போது...

" ..tweet...tweet............tweet ...tweet.......smsssssss..................."  என்றது.

எடுத்து பார்த்தேன் மஹா என்றிருந்தது.

"இனி என் வாழ்க்கையில் உங்களை விட முக்கியமான ஒருவர் வந்துவிட்டார்...."


எனக்கு பகீர் என்றிருந்தது. அதுக்குள்ளயா....? .

எனக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை.

" என்னைவிடவா....... பிறகு நான்......:(  "  எங்கிருந்தோ வந்து sad smiley ஒட்டிக்கொண்டது.


Reply யை பார்த்ததும் அளவில்லாத சந்தோசம். அவளிடம் இருந்து வந்த message.........

  "He 'll call u DAD........:)...."

மத மாற்றம்

ஐயராய் குலம் மாறிவிட துணிந்தேன்
நீ என்னை அண்ணா என்று அழைத்ததால்....!

நினைவுகள்

அழுது அழுது பாலைவனமாகி விட்டது என் நெஞ்சம்
கானல் நீராய் அதில் உன் நினைவுகள் மட்டும்...

உனக்காக

பூமியாய் நீ சுடுவதால்
வானமாய் நான் அழுகிறேன்
என் கண்ணீரில் நீ குளிர்வாய் என்றால்
என்றும் அழுவேன் அடை மழையாய்.